diabelskie skrzypce

Nazwa gwarowa: skrzypce diable, ciorcie, diôbli bas, brumbas
Klasyfikacja: 3 Chordofony / 32 Chordofony złożone / 32-21-4 Chordofony złożone pobudzane przez drapanie i uderzanie struny
Wykonawca: Mielewczyk Augustyn
Rok wykonania: lata 60. XX w.
Miejscowość: Kartuzy
Region: Pomorze (Kaszuby)
Kraj: Polska
Własność: Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie
Numer inwentarzowy: PME 50879
Opis obiektu: do drewnianego pręta przymocowany ósemkowaty kontur instrumentu skrzypcowego (wycięty z deski), a na nim blaszany sześcian w funkcji rezonatora; dwie, niestrojone struny z grubego drutu; brzękadła; rolę smyczka pełni drewniany, karbowany pręt, którym uderza się w struny i korpus instrumentu
Elementy dekoracyjne: instrument malowany w różnobarwne motywy, głównie geometryczne; przyozdobiony wstążkami; zwieńczony dużą tekturową maską w kształcie ludzkiej głowy, w kapeluszu
Wymiary: wysokość 1640 mm, pudło rezonansowe 200 x 130 x 100 mm
Materiały: drewno, metal, tektura, tkanina
Skala dźwiękowa, strój: nieokreślony
Praktyka wykonawcza: narzędzie muzyczne, wykorzystywane do czynienia tzw. obrzędowej wrzawy; współcześnie używany jako instrument perkusyjny w kaszubskich kapelach ludowych, jednocześnie jeden z symboli muzycznej tożsamości regionalnej Kaszubów
Autor karty: Teresa Lewińska / Zbigniew J. Przerembski


<< Powrót